10

# โศกนาฏกรรมรัก (ของหมอ-พยาบาล) ณ โรงบาลบ้านนอก # ตอนที่ 10 #

เท้าความเดิมตอนที่แล้ว …หลังจากที่นั่งกินข้าวเหนียวไก่ทอดกับนังโหด จู่ๆนางก็บอกว่าให้เอียงหูมาเพื่อจะบอกอะไรบางอย่าง
…
เค้ารักตัวเองนะ ... เป็นแฟนกันนะ ... เดี๋ยวคืนนี้ไปนอนด้วย ... ไก่ทอดอร่อยมาก ...
…
ความคิดผมวิ่งไปเรื่อยๆว่าเธอจะพูดอะไรกันแน่
...
แม่ง ไม่กี่วินาทีทำไมนานอย่างนี้
...
ดุ๊บหลุบ ... ดุ๊บหลุบ ... ดุ๊บหลุบ... ดุ๊บหลุบ ...(เสียงหัวใจเต้นแบบเวลาที่อาจารย์หมอสอน)
…
รู้สึกหัวใจเต้นแรงจนแทบจะวิ่งขาพันกันเป็น V-tach (หัวใจเต้นผิดจังหวะชนิดหนึ่ง)
…
แล้วเธอก็ค่อยๆโน้มตัวมา
...
ทีละนิด ทีละนิด
...
สัส บรรยายซะเยี่ยวเหนียว
...
ใกล้มาเรื่อยๆ ... ตาที่ปิดอยู่ก็ค่อยๆแง้มขึ้น
...
แล้วเธอก็ไม่พูดอะไร ...
...
แต่ประทับรอยหอมเจียวไว้ที่แก้ม … แล้วก็วิ่งไป ...
...
อึ้งแดก ...
...
ดุ๊บหลุบ ... ดุ๊บหลุบ ... ดุ๊บหลุบ ... ดุ๊บหลุบ ...ดุ๊บหลุบ ... ดุ๊บหลุบ ... ดุ๊บหลุบ ... ดุ๊บหลุบ ...
...
ทุกสิ่งรอบตัวเหมือนหยุดนิ่งอยู่นาน ...
…
แล้วโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ... เป็นเพลงมิชชั่นอิมพอร์ซซิเบิล ...
...
ฮัลโหล ... ผมรับโทรศัพท์แล้วก็พูดไปแบบไม่ค่อยมีสติสตัง ... (หลังจากเป็นหมอมาซักระยะจะมีสกิลนี้)

อย่าล็อคบ้านล่ะ เดี๋ยวลงเวรดึกจะไปจัดบ้านให้ … ปลายสายพูดมา

อือ ...ผมตอบ

ได้ยินมั้ย ... ปลายสายถามต่อ

อือ ... ผมตอบ

แค่นี้นะ ... ปลายสายตัดบทจบ

อือ ............. ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

อือ ... อ้าว วางสายไปแล้ว ... เพิ่งได้สติกลับมา

แล้วก็จัดการเก็บเอาขยะไปทิ้ง และกลับบ้าน ...

ยิ้ม ... มุมปากนี่น่าจะบรรจบกันที่หลังหัวเลย ...

โชคดีที่ยังเช้าอยู่ หกโมงนิดๆ คนเลยไม่ค่อยมีซักเท่าไหร่ แต่ตอนนั้นถึงใครจะเห้็นก็ช่างมันแล้ว ...

กลับไปถึงบ้านก็รีบจัดการเก็บกวาดต่อ เพราะเมื่อวานแค่ทำแบบผ่านๆ
หนังโป๊ การ์ตูนอย่างว่า หนังสือปลุกใจเสือป่า ฯลฯ รีบเอามารวมกันยัดใส่กระเป๋าเดินทางแล้วก็เอาไปไว้ในตู้เสื้อผ้า แถมด้วยเอากองผ้ามาทับอีกที ...
จานต่างๆก็เอาไปล้าง เอาไปจัดจนเสร็จเรียบร้อย
ขยะสารพัดก็รีบเอาไปโยนไปข้างบ้านผอ.ก่อน เดี๋ยวเย็นๆค่อยเอาไปทิ้งอีกที
น้ำในตู้เย็นก็จัดการเอาขวดมากรอกจนเสร็จทุกใบ
งานบ้านสารพัดเสร็จอย่างรวดเร็วในเวลาประมาณชั่วโมงเดียว

เสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำ แต่งตัวจนเสร็จ แล้วก็มานั่งรอที่หัวบันได้ชั้น 1
...
หันไปดูนาฬิกา ... 7 โมง 40
...
เวลายังมี ...
…
ซักผ้าแม่งเลย ... ไปเอาผ้าที่กองไว้มาโยนใส่กาละมัง ถอดชุดทำงานไว้ก่อน แล้วก็ลงมือซักๆๆๆๆๆ ล้างๆๆๆๆ ตากๆๆๆๆ จนเสร็จ
...
8 โมง 15
...
อาบน้ำอีกซักรอบดีกว่า น่าจะพอดีเวลา
...
อาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จกลับมานั่งทีเดิม
...
8 โมง 25
...
ใกล้ละ ... หมูกำลังจะมาให้หามอีกรอบ หลังจากหมูมาให้หามครั้งก่อนแต่หนีไปได้
...
ลาป่วยดีมั้ย? หรือว่าลากิจดี? ... แต่นัดคนไข้ไว้เยอะนี่หว่า วันนี้มีคลินิกโรคเรื้อรังด้วย ตอนบ่ายก็มีนัดคนไข้จี้หูด ตัดเนื้องอกอีก ...
... โครงการอู้งานเพื่องาบหมู ไม่ผ่าน ...
นั่งคิดแผนการอู้แบบสุจริตไปเรื่อยๆ
...
..
.
เธอ ... เธอ ... มีเสียงมาเรียก
อืออออ ...
หือ !?!?!?!?!?! …
ทำไมมาหลับอยู่ตรงนี้อ่ะ ... แล้วไม่ทำงานเหรอ นี่จะเก้าโมงแล้วนะ ... เธอถาม
ชิบหายแล้ว ! มานานแล้วยังอ่ะ ... ผมถามเธอ
พอมาถึงเนี่ยแหละ เห็นหมอนั่งหลับอยู่ ... เธอตอบ
อืมม์ ... เอาไงดีล่ะ ....... งั้นเราไปก่อนนะ ฝากบ้านด้วย ... ผมบอก
ไปเถอะ ... แต่บ้านสะอาดดีแล้วนะเนี่ย ... เธอบอก
พอดีว่างๆน่ะ ก็เลยจัดพลางๆ ไม่อยากให้เธอเหนื่อย อยู่เวรทั้งคืนก็เหนื่อยพอแล้ว ... ผมบอก
อืมม์ ไปเถอะ สายแล้ว ... บ๊าย บาย ... เธอบอก
ไปละ ... ผมตอบแล้วก็เดินออกไปสตาร์ทรถ ...

... แล้วก็นึกได้ว่าลืมบางอย่างก็เลยกลับไปเปิดประตู ...

... นี่ ... เธอ ... มานี่หน่อยดิ ... ผมเรียกเธอมาหา เพราะขี้เกียจถอดรองเท้า
อะไรเหรอ? ... เธอตอบพร้อมเดินมาหา

พอเธอเดินเข้ามาใกล้ .... ก็กระชากมือเธอมา

... แล้วจัดการหอมแก้ม 1 ที ... (เน้นๆ) … ฟื้ดดดดดดดดดดดด ....

… เอาคืน ... ผมตอบ แล้วก็ไปที่รถและขับรถออกไปเลย ...

เธอจะทำหน้ายังไงนะ ... 555 ... ฟินโคตร ... แต่หลังจากคิดแบบนั้นได้แค่ 10 วินาที

... ถ้าเธอไม่ชอบละวะ ...
...
..
.
พลาดแล้วกู!!!!!!!!!!!!!!
…
วันนั้นช่วงเช้าไม่ค่อยเป็นทำงานเท่าไหร่ พยายามโฟกัสที่งานสุดๆแต่แป๊ปๆก็หลุดอีก
...
Think positive …. Think positive ….Think positive ….Think positive ….Think positive ….Think positive ….Think positive ….Think positive ….Think positive ….Think positive ….Think positive ….
…
ใช่เราต้องคิดบวก ...
เธอยังมาหอมแก้มเราก่อนเลย เราหอมกลับก็ไม่เห็นเป็นไรนี่นา ... จริง!
…
แค่มึงเป็นผู้ชายนะ เค้าเป็นผู้หญิงนะ ... นั่นดิ
...
ชาย หญิง เท่าเทียมกันมานานแล้ว ลืมๆมันไปซะ จิตตกเปล่าๆ ... ใช่ๆ
…
คิดเอาแต่ได้ เดี๋ยวก็แห้วหรอก ... เออ ทำไงดี
...
จะแห้วได้ไงฟะ ... เค้ามาหอมมึงก่อนนะ … จริงด้วย!
...
แต่เค้าทำนิ่มๆ ... ส่วนมึงยังกะจะข่มขืน ... เถื่อนสัส! … เฮ้อออออ
...
ความคิดแบบบทสนทนา A-B วนเวียนไปมาหาที่จบไม่ได้
...
..
.
ช่างมัน ...
พอคนไข้เริ่มไม่เข้าห้อง ... ก็ไปเปิดประตูหน้าห้องตรวจ ชะเง้อหน้ากวาดตาดูไปทั่วๆ ... คนไข้หมดแล้ว
หันไปดูนาฬิกา ... 11 โมง 20 ...
...
พี่ ... ผมติดธุระหน่อย ... ขอฝาก OPD หน่อยนะครับ ... คนไข้หน้าห้องหมดแล้ว ... ผมตะโกนไปบอกห้องตรวจข้างๆ
เอาเลย ตามสบาย ... พี่หมอผัว ตอบกลับมา ... แต่ได้ยินเสียงอยู่ไกลๆ เพราะเดินออกไปแล้วไม่ได้รอฟังคำตอบ

...
กลับมาแล้ววววววววววว ... ผมตะโกนที่หน้าบ้านพักตัวเอง พยายามดัดเสียงให้ดูสดใสที่สุด

แต่ไม่มีใครตอบกลับมา ... แหะ ... กูว่าแล้ว โกรธกูแหงมๆ ... แล้วก็เดินเข้าบ้านไป

... ??? ...
กับข้าววางอยู่เต็มโต๊ะ ... แกงจืดไข่เจียว ... ปลาหวานทอด ... เครื่องแกงปลากระป๋อง ... น้ำพริกและผักเหนาะ

... คิดผิดไปหน่อยแหะ ... ถ้าจะโกรธ ... ก็น่าจะยังพอแก้ไขได้ ...

แล้วก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง พร้อมกับนึกไปถึงโมเมนต์เมื่อเช้า ... คิคิคิคิคิคิ ... หัวเราะคนเดียว เก็บอาการไม่อยู่

... โทรหา ชวนมากินด้วยกันดีกว่า
... ได้มือถือคืนยังหว่า?
... เอาน่ะ ช่างมัน
... แล้วก็กดมือถือโทรหา

เสียงเพลงรอสายดังอยู่แว่วๆ ................

... หือ? เสียงดังมาจากข้างบน

ถอดเสื้อ ถอดกางเกงเลย!!! ความคิดในสมองสั่งมาจาก A
สัส!!! ไม่หลาบนะมึง ... B ตอบกลับมา
...
ยกนี้ B ชนะไป

แล้วก็รีบเดินขึ้นบน … สิ่งที่ปรากฏแก่สายตา ... คือ ...

... อี M !!! …

มึงนี่ EM ball มากๆ ... ในใจคิด ... ไม่ได้ช่วยตอนน้ำท่วมแล้วยังทำน้ำเน่าอีก!

แล้วนังโหดก็พูดขึ้น ... อ้าวหมอ มาแล้วเหรอ ...
อ้าว ... M มาด้วยเหรอ ... กินข้าวด้วยกันสิ เห็นอยู่ข้างล่าง ... น่ากินมากเลย ... เห็นแล้วหิว ... ผมพุดไปพร้อมกับพยายามปั้นหน้าให้ดูดีที่สุด ทั้งๆที่อยากจะกระโดดถีบตีนคู่ใส่แม่ง
... เอ้า .. นี่ยาเล็บขบ .. กินให้หมดนะ
... แล้วนังโหดก็ลากแขนเพื่อนมาแล้วก็ชวนมากินข้าวด้วยกันข้างล่าง
...
ระหว่างที่กำลังจะกินอาหารกันอยู่ ...
จู่ๆ EM (อ่านว่าเอ็มนะ 55) ก็พูดขึ้นมา ... มาทำบ้านให้ มาทำกับข้าวให้เนี่ย ... เป็นแฟนกันแล้วเหรอ?
...
ผมตอบไม่ถูก ... ในใจนึกอยากจะไปยืนข้างๆหูแล้วตะโกน 200 เดซิเบลใส่หูแม่งว่า ... เออ!!!! ... แต่ก็ได้แค่คิด เพราะจริงๆแล้วยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกันเลย
...
อืมม์ เป็นแฟนกันเมื่อวาน ... นังโหดตอบขึ้นมา
...
..
.
แกร๊ง! …
…
เสียงช้อนร่วงกระทบจานข้าว ... ช้อนผมเอง ... แบบว่าอึ้ง ... มึงช่างกล้า ... ไม่ถงไม่ถามซักคำ ...
...
..
.
แกร๊ง! …
…
เสียงช้อนร่วงกระทบจานข้าว ... ช้อนของ EM … สงสัยน่าจะอึ้ง ... มึงช่างกล้า ... ไม่ถงไม่แถซักคำ ...
…
แล้ว EM ก็เดินจากไป เดินออกจากบ้านพักผม แล้วก็จ้ำๆๆๆๆ
... ส่วนนังโหดก็บอกว่า ... เดี๋ยวมานะ ...
...
อือ ... ผมตอบ แต่ยังอึ้งอยู่
...
..
.
ผ่านไปซักแปปนึง ... นังโหดก็กลับมาแล้วก็บอกว่า ... กินกันต่อเหอะ
...
ระหว่างที่กิน บอกตรงๆว่าไม่ค่อยได้กินซักเท่าไหร่ มัวแต่มองหน้าเธออยู่
... ทำกับข้าวก็อร่อย
... แต่งตัวก็น่ารัก
... หน้าตาก็ดูดี
... เคี้ยวก็เป็นกุลสตรี
... ตักข้าวเข้าปากนี่ ... กูฟิน
...
เธอไม่ว่าไรนะ ที่เราตอบ M ไปแบบนั้น ... เธอถามมา
เปล่านี่ ... ว่าแต่ ตกลงเป็นแฟนกับเราแล้วเหรอ? ... ผมถามบ้าง
อ้าว ... ก็ถ้าไม่ใช่แฟนแล้วจะหอมแก้มทำไมเล่า ... บ้า ... เธอตอบแกมเขินๆ
(น่าจะเป็นการเขินครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็น)
จ้ะ ... กินเสร็จ ... ขอหอมอีกทีได้ปะ ... ผมถามแย๊ปๆ
พอแล้ว ยังเจ็บแก้มอยู่เลย ... เธอตอบ
เบาๆ ... ผมต่อราคา
พอๆ คุยเรื่องอื่น ... เธอพยายามบ่ายเบี่ยง
นิดนึง ... ผมยังไม่จบ
พอ ... ไม่งั้นกลับ ... เธอตอบ
โอเคๆ ... แหม่ ... ผมยอมแพ้
แล้วก็นั่งคุยสัพเพเหระไปเรื่อยๆ ... แล้วก็พูดไปถึงหาดแห่งหนึ่งที่ขนอม เพราะเคยไปถ่ายรูป ... เป็นหาดที่ส่วนตัว หาดสวย น้ำใส ไม่ค่อยมีใครรู้จัก ...
ไปด้วยกันมั้ย? เอาไว้ว่างๆก่อนก็ได้ ... ผมถาม
อือ ... เดือนหน้าได้มั้ย? เดือนนี้ไม่ทันแล้ว ต้องขอเวก่อน … เธอตอบ (ขอเว ก็คือ ขอลาพักร้อนนั่นแหละ)
ได้ๆ เดี๋ยวถ้าขอได้วันไหนก็บอกนะ จะได้โทรจองไว้ก่อน ... ผมตอบไปแบบกระดี้กระด้ามาก
...
หลังจากนั้นก็นั่งคุยไปเรื่อยๆ จนบ่ายโมงก็แยกย้ายกัน ผมก็ไปทำงาน ส่วนเธอก็กลับแฟลต
...
หลังจากหมดเวลาราชการ เข้าสู่เวรบ่าย ... วันนี้เป็นที่ผมต้องอยู่เวร
และเธอก็อยู่เวรด้วยเช่นกัน

ปกติเวลาอยู่เวร ก็จะมักไปหาอะไรกินตั้งแต่ต้นๆเวร แล้วก็เข้าห้องพักเวรทันที เพื่อนอนเก็บแรงไว้ เพราะเวรผมส่วนมากเคสจิ๊บๆจะไม่ค่อยมี แต่มักจะมาแต่บิ๊กๆบางทีซัดยาวตั้งแต่ต้นเวรยันเช้า ต่อด้วยเวรเช้าของอีกวัน
...
แต่วันนี้ ไม่เหมือนเดิมแล้วเพราะแฟนอยู่เวรด้วย ก็เลยไปนั่งจ๊ะจ๋าที่ห้องฉุกเฉิน ... โชคดีที่ไม่ค่อยมีเคสซักเท่าไหร่ ทำให้ได้มีเวลาทำความรู้จักกันมากขึ้น

แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สะดวกมากนักเพราะบรรดาพยาบาลที่ขึ้นเวรด้วย มีป้าๆ กับ เด็กจบใหม่ที่ไม่มีแฟน ซึ่งนับเป็นตัวขัดลาภขั้นเทพ

ยังโชคดีอยู่อีกหน่อยที่ EM ไม่อยู่เวรด้วย ไม่งั้นคงกร่อยกว่านี้

แต่ระหว่างนั่งคุยไปคุยมา ... อาการง่วงก็เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนเธอก็สังเกตได้ แล้วก็ไล่ไปนอน ... ถ้าไม่เชื่อกันก็จะไม่คุยด้วยอีก ... ก็เลยไปตามคำบัญชาของนาง

รู้ตัวอีกทีตอนราวๆเที่ยงคืนครึ่ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ... เสียงเคาะประตูห้องพักแพทย์

หืออออ ... แปปนึง ... มีเคสเหรอ? ... ผมตอบไป แล้วก็รีบลุกไปเปิดประตู

... เธอนั่นเอง ...

อ้าว ... หลับยาวเลยเหรอ ... ซื้อข้าวมาแขวนไว้ให้ยังไม่ได้กินเลยนี่ ... เธอบอก
อือ ... ง่วงน่ะ เมื่อคืนไม่ได้นอนเลย ... ขอบคุณมาก อุตส่าห์ซื้อข้าวมาให้ ... หิวพอดี ... ผมตอบ
เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้นะ แปปนึง ... เธอตอบ
อือๆ ขอบใจมาก ... เรารอนี้นะ ... ผมบอก แล้วเธอก็เดินไปตักน้ำที่ห้องฉุกเฉิน

ระหว่างนั้น ผมก็เปิดข้าวไปพลางๆ ... แล้วก็ตักข้าวกินไปคำแรก ... ??? มด ??? ... มาเต็มเลย

หลังจากบ้วนคำแรกเสร็จ กะว่าแอบเอาไปทิ้งก่อนเธอมาดีกว่า พอบ้านเสร็จกำลังจะปิดกล่องข้าว

... ข้าวอร่อยมั้ย? ... เธอเดินมาถึงพอดี พร้อมกับถาม
อร่อย! ... ผมตอบและคิดในใจ ... พลาดอีกแล้วกู
กินให้หมดนะ ... เราก็กินเหมือนกัน ร้านนี้เค้าทำอร่อยดี ... ภูมิใจนำเสนอมาก ... เธอบอกต่อ
จ้ะ! ... ผมตอบ ... แล้วก็จำใจต้องกินทั้งๆที่มดเต็มไปหมด ... ช่างแม่ง ... รังมดแดงเค้ายังกินกันเลย

ผมก็นั่งพยายามกินเข้าไปเรื่อยๆ ... แล้วก็พูดคุยกันไปพลางๆ

พูดไปพูดมา ก็เพลินนะ ... จนลืมเรื่องมดไปเลย ... รู้ตัวอีกที ข้าวก็หมดกล่อง แล้วก็ซดน้ำตาม

... แล้วเธอก็พูดขึ้นมา ... ไหนว่าเมื่อคืนพอเรากลับ เธอก็หลับเลยไง ... เมื่อเชเาก็หลับที่บันได เมื่อตอนเย็น ก็เห็นเหมือนจะหลับแล้ว ... ตกลงเมื่อคืนไม่ได้นอนใช่มั้ย?
... เอ่อ ... อืมม์ ... ก็คิดว่าเธอจะกลับมา ... แล้วก็รอโทรศัพท์ด้วยอะ ... ผมตอบ
ขอโทษนะ ... เธอบอก เหมือนจะรู้สึกผิด
เฮ้ย ... ไม่เป็นไร ... พอดีเราเล่นเกมส์ลืมด้วยน่ะ อย่าคิดมากเลยนะ ... ผมตอแหลไป

... เธอเงียบ

แล้วไม่มีเคสเลยเหรอ? เห็นไม่ตามเลย ... หรือว่าตามแล้วไม่ตื่น? ผมถาม พยายามเปลี่ยนประเด็น
ก็มีนิดๆหน่อยๆน่ะ แต่ไม่มีอะไรก็เลยไม่ได้ตาม ... เธอตอบแล้วก็พูดต่อ ... นอนต่อเถอะ ... เดี๋ยวเอาขยะไปทิ้งให้
... แล้วเธอก็เอื้อมมือมาหยิบกล่องข้าวไป ...

... นี่เธอ ... เธอเรียก
อะไรเหรอ? ... ผมตอบ
ในข้าวมีมดเหรอ? เธอถาม

ในใจนึกว่า ... เวรแล้วไง ... ตอบว่าไงดี ...

ไม่เห็นมีนะ ... สงสัยเพิ่งขึ้นมั้ง ... ผมแถไป
ทำไมต้องหลอกด้วย ... เธอทำเรารู้สึกไม่ดีเลยนะ ... เธอพูดเสียงสั่นๆ
.... เอ่อ ... เราขอโทษนะ ... คือ ... ไม่อยากให้เธอคิดมากน่ะ ... นะ ... ไม่โกรธเรานะ ... ผมบอกเธอไป
... ไม่ได้โกรธ ... แต่เสียใจ ... เธอบอกต่อ
อย่าเสียใจเลยนะ ... เราทำไปเพราะเราไม่อยากให้เธอเครียด ไม่อยากให้คิดมาก ... ไม่อยากให้คนที่เราชอบรู้สึกไม่ดี ... ผมบอกเธอไปด้วยน่ำเสียงอ้อนวอน

... แต่

เธอ ... ไม่เข้าใจเราเลย ... เธอตอบพร้อมกับฉวยเอากระเป๋าและกล่องข้าว แล้วเดินออกไป ...

... อ้าว ...